ZAKARPACIE

Zamek w Mukaczewie

Zamek w Mukaczewie to architektoniczna perełka Zakarpacia i obok twierdzy w Kamieńcu Podolskim także całej współczesnej Ukrainy. Został zbudowany na górze pochodzenia wulkanicznego o wysokości 68 m i zajmuje powierzchnię 13 930 metrów kwadratowych. m. Dokładny czas powstania zamku nie jest znany, ale w dokumentach datowanych na XI wiek jest już wspomniany.
Zamek, podobnie jak całość tych ziem przeżywał wzloty i upadki. Był przebudowywany, odbudowywany, a także przechodził z rąk do rąk.
W 1241 roku na terytorium Królestwa Węgier najechali Mongołowie. Jednym z pierwszych punktów ataku było Mukaczewo. Ponad 60-tysięczna armia chana Batu całkowicie zniszczyła miasto, ale nie była w stanie zdobyć dobrze ufortyfikowanego twierdzy.
Od 1396 do 1414 roku zamek był własnością księcia Fiodora Koriatowicza z Podolska. Władca wzmocnił zamek i przekształcił w swoją rezydencję. W XV-XVI wieku zamek znajdował się w rękach wielu władców, którzy go nieustannie umacniali. W tym czasie system obronny zamku liczył 14 baszt, a na szczycie znajdował się duży pałac.

W 1633 roku zamek Mukaczewo został nabyty przez księcia siedmiogrodzkiego Jerzego I Rakoczego z prawem dziedziczenia. Książęta z dynastii Rakoczych przekształcili zamek w stolicę księstwa i władali nim do 1711 roku.
W latach 1685-1688 zamek przetrwał jedno z największych oblężeń prowadzonych przez wojska cesarza austriackiego. Obroną zamku kierowała wdowa po księciu Ferencu I Rakoczym Ilona Zrini. Po zdobyciu zamku Austriacy odbudowali go, co uczyniło z niego najsilniejszą twierdzę na wschodzie cesarstwa.
W latach 1703-1711 zamek stał się twierdzą wojny narodowowyzwoleńczej narodu węgierskiego przeciwko Austrii. Wojną prowadził syn Ilony Zrini, Ferenc II Rakoczi.
Po klęsce wojny wyzwoleńczej zamek stopniowo tracił na znaczeniu strategicznym. W 1782 r. otwarto tu więzienie polityczne monarchii austriackiej, w którym przez ponad 100 lat więziono ponad 20 000 więźniów. W lipcu 1847 r. zamek-więzienie odwiedził słynny węgierski poeta Sándor Petőfi.
W okresie Republiki Czechosłowackiej (1919-1938) na zamku znajdowały się jednostki wojskowe. W czasie II wojny światowej zamek zajęły wojska węgierskie. Po wyzwoleniu w 1944 r. i przyłączeniu Zakarpacia do sowieckiej Ukrainy w zamku mieściła się szkoła zawodowa. Obecnie na zamku znajduje się muzeum.

Zamkowa legenda: „U zarania zamku książę nakazał wykopanie studni. Mimo długich prac nie wszyscy mogli się dostać do studni. gdy zaszła potrzeba, książę kazał wykopać studnię. Bez względu na to, jak długo było kopane, nie wszyscy mogli dostać się do wody. Słysząc na co dzień to samo powiedzenie: „Święty książę, nie ma wody” władca tracił wiarę, że kiedykolwiek uda się znaleźć w studni wodę. Pewnego dnia do księcia przyszedł diabeł i zaproponował układ - worek złota w zamian za napełnienie studni wodą. Okazało się jednak, że w skarbcu nie ma pieniędzy, więc książę nie mógł zapłacić władcy piekła. Książę ofiarował swoją duszę, ale diabeł odmówił, żądając pieniędzy. Jeden z wiernych rycerzy zaproponował fortel: „Książę przecież worek złota nie musi być duży: woreczek też jest woreczkiem”. Wrzucając do worka ostatnie dwie złote monety, został oddany diabłu, a on, strasznie oburzony, oświadczył: „I tak nie będziesz pił wody” i z tymi słowami wskoczył do studni. Od tego czasu z głębi studni co noc słychać diabła pomstującego na dnie księcia i fortel jakim się wykazał.”

pl_PLPL